Niezapominajki

Jestem osobą, której w głowie rodzą się pomysły w najmniej oczekiwanych momentach. Kiedy pojawi się jakaś genialna myśl, staram się ją jak najszybciej zapisać, żeby fali następnych nie udało się spowodować zapomnienia tej pierwszej. Dlatego zwykle szybko wstaję i biegnę do pokoju po długopis i pierwszą kartkę, która wpadnie mi w ręce. Zazwyczaj wygląda to dość dziwnie, bo taki nagły, nieuzasadniony zryw stawia w głowach oglądających sporo pytań.

Wczoraj po szkole poszłam na spacer z moim czworonożnym przyjacielem. Szłam nierówną drogą, w jednym uchu mając słuchawkę, dzięki której mogłam słuchać w losowej kolejności utworów z listy ulubionych piosenek. Nigdy nie wkładam słuchawek do obu uszu. Mam wrażenie, że gdybym tak robiła, stawiałabym niewidzialną gołym okiem barierę między mną a światem zewnętrznym. A ja muzykę uwielbiam łączyć z codziennością i dostrzegać ją w niej. Dlatego, nie widzę potrzeby odgradzania się od świata podczas codziennego spaceru. Lubię słyszeć otoczenie. Uwielbiam tę naturalną muzykę. Posłuchajcie kiedyś jakim świetnym didżejem jest nasz świat. Trzeba tylko uważnie słuchać. Ale co ja..?! Przecież nie o tym miałam dziś pisać! Więc... podczas właśnie takiego spaceru, z muzyką na ustach i ukochanym pupilem pod ręką, nagle dostrzegłam przepiękne, dziko rosnące, odgrodzone od śmierdzących spalin kwiaty. Zaraz, zaraz... to niezapominajki. Oczywiście, bez pomyślenia nawet po co, od razu je zerwałam. Zerwałam, schowałam i myśląc o nich do teraz, przyniosłam do domu. Mój mózg, mój ukochany kompan, wręcz uwielbia chwalić się, jakim to on jest wspaniałym poetą i właśnie dlatego, przez całą drogę powrotną w głowie, samoistnie układały się, uciekające wiecznie zdania. Zdania, które będą uciekały póki nie przeleje się ich na papier. Dlatego tak ich nie lubię. Bo wymuszają poświęcenia im czasu. Inaczej będą męczyły tak bardzo, że będzie je ciężko znieść. Jednak, gdy już zostaną spisane, są tak bardzo zadowolone, że zostawiają mnie i (zwykle) mam spokój na kilka następnych godzin, oprócz tego muszę powiedzieć, że są niezwykle zgrabne, a do folderu na komputerze o nazwie ,,pisanie'' trafia kolejny dokument, który sprawia, że czuję się naprawdę świetnie i staję się dumna z poświęconego im czasu.

Te piękne kwiaty, zaczęły mnie zastanawiać. Czemu niezapominajki? Jak ja je tu znalazłam? Dlaczego mają taką nazwę? Ile par oczu mogło je już tu podziwiać? Potem zaczęło mnie zastanawiać jakie są ,,niezapominajki,, w naszym życiu?

Ludzie bardzo przywiązują się do przeszłości i chcą przemijający czas uchwycić, aby móc do niego powracać, nie zapomnieć. Niektóre momenty starają się wymazać z pamięci jak najszybciej, a niektóre pragną donieść ze sobą już do końca swoich dni. Nie łatwo jest pamiętać wszystko w naszym świecie, kiedy cały czas dzieje się coś nowego. Zwykle nie mamy czasu wspominać, zapisywać codziennych perypetii, które przecież nie będą trwały wiecznie, i niedługo będą inne, już nie te same. Panta rhei-wszystko płynie. Wszystko się zmienia. Nie tylko my, ale i świat. Tak jak pogoda jest zmienna, tak zmienne jest nasze życie i nie do końca mamy na to wpływ. Czyżby? Możemy starać się chwytać czas. Chłonąć go całym sobą, aby naprawdę odczuwać życie, a nie tylko się przez nie prześlizgnąć. Możemy otaczać się przedmiotami, rzeczami, z którymi wiążemy wspomnienia, sprawiające, że na naszej twarzy pojawia się uśmiech, lub powracają dawne emocje. Nie mamy wpływu na przeszłość, ale możemy ją zapisać. Cieszyć się nią dłużej. Możemy pamiętać. Powiem więcej, nie zapominajmy! Otaczajmy się ,,niezapominajkami'', czyli przedmiotami, dzięki którym zapisujemy (w jakikolwiek sposób) czas. Wracajmy do wspomnień. Żyjmy i twórzmy historię. Nie spoglądajmy na życie jako na okres przejściowy. Żyjmy i twórzmy historię, zapisujmy ją i wspominajmy. Uczmy się na dawnych błędach, doskonalmy się, to przecież też jest jeden z walorów  mijającego czasu. Na chwytanie ulotnego jest masa sposobów, każdy ma swój i każdy jest dobry. Pamiętajmy też o drobnych, dobrych czynach. Starajmy się je doceniać, a nie wypominać tylko błędy.  

Zastanawialiście się kiedyś jakby to było zatrzymać czas? Ja tak i powiem Wam szczerze, że nie jest to najlepszy pomysł. Zatrzymując czas, blokujemy rozwój. Otulamy się w bezpiecznym kokoniku, z którego nie ma wyjścia. Który, no cóż może i jest bezpieczny, bo nie ma przyszłości. Jest teraz. Znamy wszystko, nic nowego... ale co nam z tego bezpieczeństwa i wygody? Nic. Życie jest czasem jak za duże buty. Czasem uwiera, nie zawsze jest wygodnie. Ale kiedy stopa trochę podrośnie, będziemy w stanie znajdować dla niej dogodną pozycję. Nie starajmy się też układać naszego codziennego życia tak, jak niektórzy starają się układać włosy. Chcą, aby każdego dnia włosy wyglądały podobnie, aby układały się tak, jak pragnie tego ich właściciel. Tak nie da się żyć. Należy poddać się czasowi i iść razem z nim pod rękę. A nie wyprzedzać go, ani starać się manipulować, czy cofać lub zatrzymywać.  

Wspomnienia - niezapominajki, są dla nas czymś potrzebnym, czymś co musimy mieć, pewnym dowodem, tego, że żyliśmy, zapiskiem, do którego wracamy. Twórzmy obok siebie pozytywne niezapominajki. Te negatywne są też potrzebne, jasne. Ale otaczajmy się tymi pozytywnymi. I idźmy w drogę z bukietem takich pięknych niezapominajek, głęboko wsadzonych do kieszeni przez świat, w dalszą drogę.