Wieczność pewnego motyla

Motyl. Posiada niezwykłą umiejętność latania. Potrafi wzbić się do góry i przemierzyć kilometry z taką łatwością i lekkością, o jakiej marzą inni. On sam decyduje gdzie i kiedy leci. Gdzie robi postój, zatrzymuje się, sam wybiera miejsce lądowania. Czasem, gdy są mocniejsze wiatry, wtedy może być mu ciężko latać. Z trudem stawia czoła silnie spychającej go ścianie powietrza. Nie zawsze łatwo się lata. Nie codziennie z taką gracją i lekkością, jak mogłoby się wydawać.

Ludzie marzą o lataniu. Śnią o lataniu. Tworzą maszyny, które latają. Chcą wzbijać się w przestworza. Czuć niesamowitą wolność i lekkość. Ludzi ciągnie tam, gdzie ich jeszcze nie ma. Zależy im na spróbowaniu smaków, których jeszcze nie znają. Brakuje doznań, których nie przeżyli.
My, ludzie...
Zastanawiamy się, jak to jest, że takie małe stworzonka potrafią coś, czego my nie umiemy. Obserwujemy wnikliwie mechanizmy pozwalające im robić to, czego my nie możemy. I wreszcie tworzymy coś, co przypomina ich mechanizm, ale przekłada się na nasz własny, inny świat. Samoloty, spadochrony, balony i wiele innych sprzętów, które mogą spowodować to, że rzeczywiście będziemy latać. Szybować w przestworzach.

Wiele razy śniłam, że latam. Czułam tą niesamowitą lekkość, ale i ogromną niezależność, wolność. Byłam tak samodzielna, i delikatna, lecz silna. Nie mogę zapomnieć o tym niesamowitym uczuciu, które mi wtedy towarzyszyło.

Na pewno nie skłamię, pisząc że wiele z nas miało podobne sny. Od zarania dziejów towarzyszy nam myślenie o szybowaniu, unoszeniu się wysoko nad ziemią.

Ale czemu właściwie o tym piszę? Otóż. W niektóre piękne (ale i czasem te mniej piękne) dni, moje oczy widzą niesamowite motyle lub inne latające z ogromną gracją stworzenia. Przemieszczające się stąd, tam. Motyl jako coś bardzo ulotnego zawsze wyjątkowo zwracał moją uwagę i ciekawość. Marzyłam o uchwyceniu tej jego nieuchwytności. Po wielu próbach, wreszcie się udało. Zatrzymałam pewnego przedstawiciela tegoż gatunku już na zawsze w nieruchomej fotografii, na karcie pamięci mojego aparatu. Zostanie ze mną już tak długo, jak będę chciała. Nie pozwolę mu odlecieć.

Motyle kojarzą się nam z wieloma przymiotnikami. Dla niektórych są odzwierciedleniem myśli, ich ulotności i nieuchwytności. Inni utożsamiają go z duszą. Kolejni czytają wizerunek motyla jako symbol szczęścia, lekkości, natchnienia, czy przemiany. Rzeczywiście, to stworzenie zmienia się z pełzającego i niestety przez nikogo nie docenianego ,,brzydactwa'' w cudownej postaci piękność. A jest to przecież ten sam organizm, tylko w innej postaci.

Hmm...ja, kiedy patrzę na motyla widzę wolność i niesamowitą lekkość. Czuję niemal, jakbym sama mogła unieść się wysoko i beztrosko przemierzać świat. Odczuwam niezwykłą więź, która w niezrozumiały sposób pojawia się kiedy widzę te owady. Uwielbiam piękno, spokój i grację, którą ze sobą niosą. Zazdroszczę im wspaniałej umiejętności latania...

Zdaję sobie sprawę, tak jak napisałam już we wstępie, że bardzo mocno idealizuję wizerunek motyla. Wiem, że przekłamuję nieco rzeczywistość i trochę wmawiam sobie to, co mi się wydaję. Ich świat, tak jak nasz pełen jest walki, zła, śmierci, cierpienia. Ale my widzimy to, co jest dla nas w określony sposób piękne. I lubimy to. Bardzo to lubimy. Chcemy widzieć to piękno. No i je widzimy.

Motyle to stworzenia pełne ulotnej gracji. Nie wiadomo, skąd się biorą, mają skromne i ograniczone pragnienia i wkrótce gdzieś cicho znikają. Prawdopodobnie w jakimś innym świecie.

Haruki Murakami

Za każdym razem, kiedy widzę motyla, przypominam sobie, jak cenne może być życie. Gąsienica zmienia się w pięknego motyla, który potem lata, gdzie mu się podoba i nikt mu nie rozkazuje.

Michelle Knight

Zabijamy wszystkie gąsienice, a potem narzekamy, że nie ma motyli.

John Marsden 

Ciekawe, gdzie teraz podziewa się motyl ze zdjęć. Ile kilometrów od tego czasu zdążył przemierzyć, ile przygód przeżył. Ile dni walczył z upiornymi wichurami... hmm...albo czy w ogóle jeszcze żyje? 

Mogę mieć pewność, stwierdzając, że na moich fotografiach żyje i już zawsze żyć będzie. Udało mi się zatrzymać jego wizerunek i piękno niesione przez niego- już na zawsze. Będzie wiecznie trwał. I jego idealny, majestatyczny obraz razem z nim.