...a blog razem ze mną

Hello miśki ♥ dzisiaj przychodzę do Was z postem z okazji 600 obserwatorów! Jestem niesamowicie dumna i szczęśliwa, bardzo dziękuję każdemu, kto tu zagląda i w ten sposób staje się częściowo uczestnikiem mojego życia. W tym poście chciałabym opisać nieco moją blogową historię. To, jakie przeszkody ja napotkałam na swojej drodze, jak jest na początku, skąd czerpać pomysły i w ogóle jak to jest z tym blogiem?

Gdy zakładałam bloga, miałam mnóstwo pomysłów, starałam się nie wzorować na innych blogach i stworzyć coś nowego, żeby nie być kolejnym jakimś tam blogerem.. Nawet nie wiecie jak bardzo blog zmienia człowieka.. Patrząc na moje stare posty, zastanawiam się, co wtedy siedziało w mojej głowie i wiem, że na pewno nie było to to, co siedzi teraz. Zmieniam się wraz z blogiem, blog razem ze mną..Czas płynie, a ja rosnę, dojrzewam..a blog razem ze mną. Traktuję go jako pamiętnik, książkę, która sama zapisuję, decyduję, co i jak chcę zapisać dołączając ,,pliki".

Gdybym miała wyliczyć najpiękniejsze rzeczy w blogu, to zdecydowanie jest to upływ czasu, który mogę dzięki niemu uchwycić; radość z pisania oraz wszyscy czytelnicy (komentarze, miłe słowa i odczucie, że masz dla kogo pisać, że jest ktoś kto na to czeka i z radością czyta notki).

Na początku jest ciężko, bo początki zawsze są ciężkie. Trzeba się nieco nauczyć, trochę popracować i tak naprawdę odkryć siebie. Z czasem zaczną przybywać czytelnicy i radość z posiadania bloga. Na drodze zaczyna pojawiać się wiele przeszkód. Np. brak czasu, brak weny, uczucie, że to wszystko nie ma sensu, że posty są złe... i wiecie, co dla mnie jest najlepszym lekarstwem na wszystkie dołki? Są dwie rzeczy. Pierwsza z nich, wystarczy, że przejrzę swoje stare posty, widzę ile już przeszłam i wtedy ciężko mi jest od tak zrezygnować, bo nie chcę zmarnować tego wszystkiego na co już poświęciłam tyle czasu i energii. Druga rzecz to..Czytelnicy! Dzięki wszystkim komentarzom na twarzy pojawia się gigantyczny uśmiech, a motywacja rośnie tak, bardzo, że energii starcza na kolejnych kilka miesięcy, a pisanie postów jest naprawdę wielką przyjemnością. Mimo to, nie zawsze idzie gładko. W tym roku sama miałam niespodziewaną, kilkumiesięczną przerwę. Wróciłam do bloga dopiero bardzo niedawno, bo 27 grudnia. Czasami w głowie po prostu pojawia się kompletna czarna dziura. I im dłużej Cię nie ma, tym trudniej wrócić. Mimo, braku dodawania postów, głowę ciągle zakrząta blog. Zdarzało się, że w ciągu jednego dnia, siadałam do komputera po 10 razy. I pisałam całą stronę, tylko po to, by zaraz wszystko usunąć i zezłoszczona, zamknąć komputer. O blogu myślałam cały czas. Każdego dnia, każdego wieczoru, nocy. I czułam się tak bardzo źle, że nie mogę nic napisać..to było okropne. Na szczęście niedawno udało mi się wrócić i na nowo odkrywam uroki bycia blogerką. A teraz, gdy jest was 600... jestem nieziemsko szczęśliwa, że tyle osób jest ze mną i tylu osobom podoba się to, co robię.

Niech ten post ma swój refren. Zmieniam się ja, zmienia się blog, a blog zmienia mnie. Dorastam, a blog razem ze mną. Gdybym miała powiedzieć, co zmienił we mnie blog..śmiało mogę powiedzieć, że stałam się bardziej pewna siebie, odważniejsza, poprawiły się także moje zdolności pisarskie oraz zainteresowałam się fotografią.  

Chcę jeszcze raz chcę z całego serca podziękować wszystkim Wam za obecność tutaj, bo gdyby nie wasza pomoc, zainteresowanie i ciepłe słowa, ten blog nie byłby taki, jaki jest.

Hahah i takie zdjęcie specjalnie dla Was 

♥♥♥