O Jesieni krótki niewiersz

Jesień zakrada się do naszej codzienności. Powoli i dosyć nieśmiało zaczyna opanowywać otoczenie. Wystarczy wyjrzeć przez okno, aby dostrzec pierwsze spadające liście. Wychodząc na spacer można poczuć urokliwy, jesienny chłód na ciele, a w nozdrzach orzeźwiającą woń wilgotnego powietrza.

Jesień cichutko na palcach się zbliża. Idzie drobnymi kroczkami i jest coraz bliżej. 
Garderoba powoli zapełnia się codziennie używanymi swetrami i kurtkami. Zakładamy coraz cieplejsze obuwie, bo marznące stopy i przemoknięte buty zaczynają nam coraz bardziej doskwierać. Wszystko się zmienia.

Jesień się zbliża. Chłód na barkach czuć. I coraz większy ciężar starań zabezpieczenia się przed nim.

Noc pochłania kilka cennych godzin dnia. Dzień się skraca, a nasz świat dłużej ogarnia ciemność. Ciemność nie jest zawsze brzydka i zimna. Tak jak dzień nie zawsze jest przyjazny i piękny. Noce są piękne tak samo jak i dnie. Są tylko trudniejsze do zweryfikowania i mamy mniejszą możliwość obcowania z pięknem nocy.

Jesień się zbliża. Liście jakby pomalowane farbami. Coraz bardziej nagie gałęzie drzew. Widoczny i zauważalny brak liści. Nie ma ich tam, gdzie przyzwyczailiśmy się, że są. Leżą wilgotne na ziemi. Ich zmarszczone powłoki wielu ludziom przypominają o przemijaniu. Obraz szarości i smutku jesiennego wprawia ich w przygnębienie. Dla mnie jesień jest wesołą porą roku. Żadna nutka smutku nie gra w moim sercu. Owszem to dobry czas na refleksje. Ale tak dobry, jak każda inna pora roku.

Tutaj powrócę do pewnej króciutkiej historii liści, którą napisałam niecały rok temu. 
Historia liści - kliknij, aby przeczytać. Jest to post, który napisałam niecały rok temu, ale moje odczucia aktualne. Teraz przekazałabym je w zupełnie inny sposób. Ah... jak ja się zmieniłam od tamtej jesieni... Jak inne teraz mam oczy...

Jesień się zbliża. Ulicami mkną istoty otulone warstwami ciuchów. Próbujące odgrodzić się od zimnego podmuchu jesiennej pogody. Kolorowe włosy wystają spod szarych kurtek i grubych, wełnianych czapek. Ulicami mkną postacie.

Jesień przyszła. A gama reakcji ludzkich na ten fakt jest bardzo szeroka. Każdy przeżywa jesień na inny, swój własny sposób. Każdy zamienia się w taką ,,otuloną od stóp do głów postać'', która chcąc nie chcąc walczy w ten sposób z przyniesionym przez jesień chłodem.

A powtarzalności tego wiersza, nie chcę zatracić tylko we wzroku. Jego kompozycja i ułożenie nie są przypadkowe.

Inność jest dobra, ciekawa. Ten post mimo swojej drobnej nieokreśloności, mam nadzieję, że znaczy dla kogoś coś więcej, niż tylko zbiór pojedynczych liter.

Piosenka na ten dzień:

FISMOLL - Let's Play Birds