Nic nieznaczące kombinacje liter

To, że siedzę cicho, nie znaczy, że nie mam nic do powiedzenia. To, że mam zamknięte oczy, nie znaczy, że nie słucham. Moje patrzenie w bok, zamiast na Ciebie, nie jest równoważne z brakiem zainteresowania. To, że czegoś jeszcze nie doświadczyłam, nie znaczy, że jestem głupia i za młoda. I że tego nie poznam. To, że nie wyrażam głośno swojej opinii, nie znaczy, że jej nie mam.

To, że nie odpisuję na wiadomości, nie znaczy, że o Tobie nie myślę. To, że nie płaczę za każdym razem, kiedy usłyszę coś niemiłego, nie znaczy, że mnie to nie rani.

To, że nie lubię, gdy pada deszcz, nie znaczy, że nie lubię deszczu. To, że się uśmiecham wcale nie oznacza, że w środku nie czuję pustki czy złości. To, że płaczę nie zawsze znaczy, że sobie z czymś nie radzę. To, że ty czegoś nie lubisz, nie znaczy, że ja muszę.

To, że nie mówię za dużo, nie znaczy, że nie chcę nic powiedzieć.

To, że przeczytałam książkę, nie znaczy, że nie będę jej już czytać. To, że nie umiem czegoś, nie znaczy, że się tego nie nauczę.

To, że czegoś nie znam, nie znaczy, że nie chcę tego poznać.

Jeśli pytam, znaczy że chcę poznać odpowiedź. Nie pytam tylko po to, żeby usłyszeć pretensje, czy znudzone pomruki.
To, że nie znam tyle samo słów, nie znaczy, że nie umiem tak samo pięknie się wyrażać. To, że nie zgłaszam się zawsze jako pierwsza na lekcjach, nie znaczy, że nie mam gotowych odpowiedzi na każde pytanie. To, że mam inne ciuchy nie wpływa na mój charakter i nie znaczy, że jestem gorsza. To, że wszyscy mają podobną dietę, nie znaczy, że musisz się jej trzymać.

To, że nie potrafię odpowiedzieć na konkretnie zadane pytanie, nie znaczy, że nie znam odpowiedzi. To, że nie czytam książek tonami, nie znaczy, że nie lubię czytać. To, że jesteś moim księciem z bajki na białym koniu, nie znaczy, że pasujesz do obrazka standardowego księcia z bajki na białym koniu. Gdy mam zły dzień, to nie znaczy, że wszystkie moje dni są złe. To, że dwa plus dwa według powszechnie uznanych norm, równa się cztery, nie znaczy, że ja muszę podążać tymi samymi rachunkami. To, że tym słowom brak znaczenia, nie znaczy, że wszyscy go nie widzą.

To, że brak mi jakiejś wiadomości nie definiuje mnie jako niemądrej. To, że gubię się i postępuję źle nie musi znaczyć, że jestem zła.

To, że wszyscy gdzieś idą nie znaczy, że ja muszę tam iść. To, że wybieramy inne ścieżki nie oznacza, że którakolwiek z nich jest lepsza, a inna gorsza, czy nie warta uwagi.

Nie lubię wrzucania ludzi do jednego wora. Przykładowo przekonanie nic nie mówi - nie ma nic do powiedzenia. Równie mocno nienawidzę porównań i generalizowania. A jeszcze bardziej denerwują mnie definiowanie ludzi w mocno ustalonych granicach i każdego na ten sam sposób. Potrzebujemy zrozumieć wiele rzeczy, tłumaczyć sobie inność w sposób zrozumiały dla nas. Ale nie wszystko możemy zrozumieć podążając szlakiem większości. Nie każdy jest łatwo definiowalny. Upraszczanie rzeczywistości dla własnych potrzeb nie jest dobre i daleko nas nie zaprowadzi. Jest zgubne. Kreatywność, co za tym idzie inność i wspaniałość gatunku ludzkiego nie lubi granic. Nienawidzi prostych definicji i ograniczonych tymi granicami przestrzeni. Wtedy nie rozwija się tak, jakby mogła. Na początku próbuję walczyć, rozszerzać granice. Ale często jest to mało możliwe, bo jest małym procentem wśród idących bezmyślnie, przetartymi już ścieżkami ludzi z mocno ograniczonym spojrzeniem.

To, że ja tutaj coś napisałam, wcale nie znaczy, że wszyscy tak myślą i się z tym zgadzają. I wcale nie znaczy, że musisz to interpretować tak, jakby się mogło wydawać. To, że połączyłam znaki w jakiś konkretny sposób wcale nie musi znaczyć, że znaczą coś więcej niż nic. To, że nic według powszechnej opinii nic nie znaczy, wcale nie definiuje go jako małoważnego, czy pustego znaczeniowo.