Zawsze sobie radzę, zawsze wiem.

Nie umiem. Nie mogę już dłużej. Czas mnie goni, a ja jak zając próbuję się przed nim ukryć. Jakby przeciwnika nie było. Jak spłoszone zwierze uciekam przed zagrożeniem. Pościg jest coraz intensywniejszy. Potykam się, łapię w sidła, ale nie mogę przestać bieg. Choć dyszę ledwo i świat już wiruje przed oczyma, nie mogę się zatrzymać. Właściwie czemu nie? Czemu by nie stanąć i powiedzieć... Mam to wszystko gdzieś. Istnieję w swoim tempie. Chcę zwolnić. Potrzebuję złapać oddech. Tylko wtedy... no właśnie... co by się wtedy stało? Dopadłyby mnie konsekwencje. które mnie gonią. To ich się najbardziej boję, to one dmuchają żarem, przed którym uciekam. Dopadłyby i pożarły bezlitośnie. Wpadłabym w nieskończenie głęboką otchłań, z której z każdą sekundą coraz ciężej się wydostać.

Słońce przygrzewa, przypominając o wakacjach. Dokładnie dwadzieścia sześć dni pozostało do upragnionej przerwy. Wszyscy uważają mnie za osobę świetnie zorganizowaną, wszystko wiedzącą i tę, która sobie radzi. Ciężko dźwigać taki obrazek. Ciężko go przerysować. Sama wkładam się we własne ramy i nie potrafię ich opuścić. Może nie chcę potrafić? Może coś mnie w nich trzyma? Tak naprawdę sama nie wiem. Czasami chciałabym mieć wszystko gdzieś. Istnieć, i tyle. Wiem, że się tak nie da, ale to już inna sprawa.

Tymczasem, ja właśnie sobie (nie)radzę. Nie umiem. Chcę uciekać. Chcę się zatrzymać. Chcę przestać biec. Moje ciało zupełnie odmawia wysiłku, a świat wiruje pustką przed spragnionymi oczami.

Co śmieszne, mam wrażenie, że niektóre z moich wpisów tutaj brzmią jak wyżalanie się. Myślenie o nich w taki sposób zupełnie mi się nie podoba. Jest to przelewanie moich myśli. A że nie chce mi się formować z tego pełnej rzeźby, jedynie smagam glinę w różnych miejscach, jest nieco nieuporządkowany i bardzo szeroki. No, ale cóż. W końcu gdzie mam spisywać potok moich myśli jak nie tu? Robię to już przecież od ponad trzech lat. Myśli biegną różnymi ścieżkami, a najbardziej lubią te miejsca, których jeszcze nie zdążyły odwiedzić.

Mam wrażenie, że powinnam kończyć. To nie jest miłe wrażenie. Ostatnio muszę skracać wiele miłych czynności na rzecz tych mniej miłych, które krzyczą głośno, gdzieś z tyłu mojej głowy. 

Myślę, że po to się marzy. Po to, by przy robieniu tych mniej miłych czynności, móc mieć przed oczyma miłe obrazy, których nie musisz kończyć, które mogą trwać. Zawsze dużo marzyłam, a teraz marzenia trzymają mnie w biegu. Przyświecają drodze. Trzymają na nitkach ten ulotny obraz świata i sprawiają, że szpetne mary przerażenia nie dostają się chmarami do wnętrza.

Piosenka na dzisiaj: Warrior - Aurora