Changes are part of our life

Hej! 

Wczoraj minęło pół roku mojego bloga! Bardzo się cieszę, że go mam, że mogę się dzielić każdym dniem, przeżyciem, smutkiem- jednak zajmuje mi to też sporo czasu... Wszystko ma swoją cenę. Nic nie może przyjść za łatwo. Przez całe wakacje martwię się jednym... szkołą.

Zupełnie nie wiem jak mam o tym napisać... Idę do drugiej gimnazjum. W pierwszej nie było mi za dobrze. Bałam się otoczenia, czułam, że nie pasuję do starszych, do tej szkoły. Nie chodzi o klasę. Klasę miałam cudowną, wspieraliśmy się nawzajem, byliśmy jednym. Wszyscy za jednego- jeden za wszystkich! Nauczyciele, większość z nich (oczywiście nie mówię, że wszyscy) olewają nas. Zróbcie to sami, doczytajcie, odróbcie te 10 zadań na jutro. A jak mamy dwa testy jutro plus kartkówkę z dużej ilości materiału, przepraszamy, nie damy rady tyle zrobić... Trudno! Mogliście się uczyć wcześniej. A jak nauczyciel nie sprawdzi przez ponad dwa tygodnie prac klasowych to my nie mamy nic do gadania! Zawsze jest jakieś ale! Najbardziej lubiłam dwie nauczycielki, a reszta...

Musicie być bardziej samodzielni! To już pierwsza gimnazjum! W ogóle się nie uczycie, zawiedliście mnie! Ehh... I w pewnym momencie powiedziałam STOP! Nie będę tego dłużej znosić!

Często wracałam do domu i płakałam. Sama nie wiem dokładnie z jakich powodów... Po prostu było mi źle...

 

A jeśli będę się czuła obca? Oni znają się już, w końcu spędzili tam razem rok. A ja? nie znam nikogo. Wszyscy będą dla mnie obcy.

Ale jest to szkoła prywatna, więc wiem, że nauczyciele będą się bardziej starać, powinno być lepiej. Mam wiele obaw. W tej klasie miałam przyjaźnie, a tu wszystko od nowa. Bądź dobrej myśli, Martyna! Będzie dobrze, bądź pozytywna, Znajdziesz przyjaciół- wmawiam sobie.

 

 

Dowiem się jak będzie za ok. 3 tygodnie.

Masz pytanie?  Pisz śmiało! mój ask