Czy mam serce?

Czujesz? Słyszysz jego puls? Odczuwasz bicie w środku? Ono ciągle pracuje, nie zaznaje spoczynku... Czy to tylko mięsień? Zwykła automatyczna maszyna? A może coś więcej? Przepełnia je miłość, czy nienawiść? Radość czy złość? 

Zauważasz, że ciągle bije? Wystukuje rytm w każdej minucie. Jest z Tobą. Ciągle. Bez ustanku. 

Wyczuwasz puls? Słyszysz jego bicie?

Nie zawsze pamiętamy o naszych sercach, czasem niewiele uwagi im poświęcamy. Zapominamy. Ucodzienniamy ich trud. Czy każdy z nas ma serce, czy ono jest pod grubą warstwą skóry? Czy rzeczywiście tam jest?

Słyszymy często rzucane stwierdzenia, np. : ,,Ktoś nie ma serca'' albo ,,Kieruj się sercem'' czy ,,Słuchaj głosu serca''. Czyli właściwie czego mamy słuchać? Czym się kierować? Czym jest to wspominane wyżej serce?

Nie ulega wątpliwości, że coś rzeczywiście mieszka w środku nas. Coś, co pozwala nam żyć i umożliwia procesy życiowe. Jednak wiadomo, że to nie o takim sercu mowa w powyższych powiedzeniach. To wielki mięsień, który kurczy i rozkurcza się ponad siedemdziesiąt razy w ciągu minuty. Cudowne. Tak silne i nie potrzebujące odpoczynku. Oddychające własną pracą.

Ale o jakim sercu mowa w zdaniu: ,,Kieruj się głosem serca'' ? O istotę, niezwykły twór, którego pulsu nie wyczujemy tak łatwo. Coś, czego tempa nie możemy zmierzyć stoperem i policzyć zaokrąglając. Pewna niekoniecznie definiowalna cząstka organizmu człowieczego, którą nie zawsze jesteśmy w stanie pojąć. Nawiązuje z nami dialog, choć nie zawsze wysłuchujemy co ma do powiedzenia. Może można Go porównać do mapy? Stałej wskazówki na wiecznie zmieniającym kąt patrzenia kompasie. Idziemy, biegamy, poruszamy się, a Ono wraz z nami kroczy. Kompan? Przyjaciel? Towarzysz? Pomocnik? Cichy głosik, szepczący do ucha?

Czym jest więc serce, nie będące ,,jedynie'' mięśniem umożliwiającym pompowanie krwi płynących w naszych żyłach? Moim zdaniem jest to kawałek człowieka znacznie doskonalszy niż jego ulegające defektom ciało. Myślący puzzel ludzkości. Wskazówka, która nie krzyczy głośno, lecz działa cicho. Tak bardzo cisza może być mądrzejsza od głośności... Twór nadludzki w ludzkim organizmie. Podpowiadający kompan, który jest w nas samych. Kropelka mądrości, którą każdy z nas posiada. 
Nie jest zawsze racjonalne i kierujące się równaniami. Nie zawsze parzyście składa zdania. Od narodzin przesiąknięte kwintesencją empatii i dobroci. Choć z czasem, źle karmione, jak gąbka chłonąć może odwrotne wartości. Jednak tylko pozornie, bo trzon jego, wnętrze zawsze skrywać będzie choć drobny kryształek dobroci. 

Jakże miło jest mieć takiego towarzysza. Czasem jego podpowiedzi używamy i zwykle są to najtrwalsze decyzje. Choć, jako że na życie wpływa wiele czynników - różnie to bywa.

Głos serca, choć tak cichy - starajmy się go słyszeć. Jego podpowiedzi mogą być naprawdę cenne. Kochajmy serca, napełniajmy je miłością i dajmy im kochać nas. 

Przyłóż rękę do klatki piersiowej i posłuchaj jak bije, postaraj się usłyszeć wewnętrzny głos i obdarz go uśmiechem. Poświęć trochę uwagi. Poczuj, poczuj jak bije...