Gdzieś daleko w kosmosie

Właśnie wróciłam z wizyty w sobie. Wróciłam z odległej galaktyki, jakbym była cały ten dzień na innej planecie. 17 ... doprawdy piękna liczba. Nowy początek. Nie, raczej nowe pióro do pisania, nowy, nieznany jeszcze kolor tuszu. 

Obudziłam się dzisiaj niemal dokładnie o godzinie, o której siedemnaście lat temu powitałam się pierwszy raz ze światem. Przyjął mnie niezwykle ciepło. Ale pierwszym, co zrobiłam było ziewnięcie i pójście spać. Typowe. Jak widać już od małego lubiłam łamać schematy, które większość powiela. Dziwne, ale choć nie pamiętam małej mnie, jakbym zupełnie z nią zakończyła,  oddzieliła, bo nie sięgam do tamtych chwil pamięcią - to nie czułabym się mną bez niej. Pielęgnujmy pamięć o nas tych nie poddanych jeszcze obróbce, nie ociosanych jeszcze ręką człowieczeństwa, surowych i pięknych. Prawdziwie, krystalicznie pięknych.

Od rana mój telefon ociężał od powiadomień, od cudzej pamięci. Trosce i miłości w innych o mnie. Mnie! Małą cząsteczkę niewyobrażalnie wielkiego wszechświata. Pamięć jest jednak czymś niezwykłym, nadającym nam istnienie i uwznioślającym. Uśmiech z mojej twarzy nie znikał. Pięknie żyć. Już siedemnaście lat. Tutaj. W tym kosmicznym chaosie. Jak kropla w oceanie. Ale dla kogoś ważna kropla.

Zostało jeszcze niecałe pół godziny do następnego dnia. Jestem zmęczona, bo ogromnie dużo się dzisiaj wydarzyło. Dużo nowego piękna pojawiło się w mojej głowie. Dużo uśmiechu. Dużo kroków. Duża więź połączyła mnie z malutką mną. Bo ona jest coraz większa i większa. Coraz dojrzalsza i inna. Coraz samodzielniejsza i sprawcza. Coraz bardziej żyje, coraz więcej doświadcza. Ma więcej zmartwień i problemów. Odnosi sukcesy, marzy. Pisze bloga, pisze wiersze, śpiewa, ceramikuje, szuka przyjaciół. Rozmawia ze sobą, światem, nutami i słowami.

A teraz się wzrusza. Właśnie teraz - rozgrzana łza zanurzyła się w odmętach lodowatej klawiatury komputera.

Luźne, niezwiązane niczym myśli, które wypływają ze mnie, gdy tylko usiądę przy czymś do pisania. Tak jest i teraz. Jak co roku, tradycyjnie chcę, żeby blog - mój twór - mógł świętować moje urodziny wraz ze mną. Dlatego piszę. 

Zostały cztery minuty do północy. Ratunku... Co chcę jeszcze przekazać przed publikacją wpisu...?

trzy minuty... ahh...

dobra, przydałoby się jakieś podsumowanie, zakończenie...

A Nie. Tym razem nie będzie.