Jak przemienić osę w motyla?

Czego szukam? 

Czego szukam wśród posiwiałych traw? 

Głową nisko, jak pies badający nieznane mu zjawisko. W pełnym skupieniu obserwujący nowe, dziwne dla niego mechanizmy. Błądzę oczami po połączeniach, dostrzegam inaczej, to co większość nazwie jednym słowem. Zamiast jednego słowa używam setki, a i tak te niewypowiedziane dają mi silnie o sobie znać, próbując się wydostać.

Przekrzywiam głowę z pełną uwagą i oglądam coś, co słowniki opisują zbitkiem konkretnych liter. Nie dostrzegam tych liter, nie widzę ich w całej ich prostocie. Ale też nie lubię tak patrzeć. W mojej głowie tworzą się kilogramy niezważonych kombinacji, które mogą opisać na miliony sposobów coś, co pospolicie nazywamy jednym wyrazem- tak prostym i oczywistym.

Te kombinacje potrzebują być spisane. Rwą się na świat. Chcą się urodzić i żyć poza więzieniem - moim umysłem. Chcą dojrzewać i starzeć się, ale na oczach innych, a nie umierać w zapomnieniu w głowie tylko jednego stworzenia. Wołają. Czasem je uciszam, bo nie daję rady wszystkich zadowolić. Czasem posłusznie ich słucham i z zadowoleniem wypuszczam na świat. Jakbyście widzieli, jak wtedy w szczęściu przebierają wesoło nóżkami i puszczają mi oczko uśmiechając się szeroko. Wreszcie mogą oddychać głębiej. Żyć nie w zamknięciu. Uwalniam je i jak motyle wyfruwają w świat.

Pisanie stało się nośnikiem mnie i moich nieuwolnionych myśli. Jest już jakby codziennością, z którą zszywam się coraz mocniej. Nawet notatki w moim telefonie są przepełnione zaczętymi myślami, wierszami, tekstami. Potrzebuję tego. Ja i moje myśli. Ja i kombinacje w mojej głowie. Nie mogę ich więzić, pozwalać im umierać. Boli mnie to tak samo jak każdą z nich. Nierozerwalność mnie i kartek do zapisania jest tak silna, że gdy nie piszę przez kilka dni, nie uwalniam na bieżącą pomysłów, chodzę przygnębiona szukając choć kilku minut na spisanie fruwających w umyśle i obijających się o jego ścianki os. Wtedy przestają być motylami i stają się niewysłuchanymi, potrzebującymi tlenu osami, które bzyczą i żądlą mnie nie dając żyć w pełnej melancholii.

Pamiętnego 18 października stwierdziłam - dość! Założyłam drugiego, bardziej poetyckiego bloga, gdzie oddaję hołd słowom. Tworzę jakby własną książkę pomysłów, form literackich nieco innych, niż na tym. Zachęcam Was do zajrzenia tam i poczytania, jeśli macie ochotę - oddech-piora.blogspot.com

Wtedy zaczęłam też na bieżąco, każdego dnia zapisywać choć ułamek tego, co siedzi mi w głowie, tworząc pewną większą całość.

Niespisane myśli nadal mnie męczą, nadal wołają, a ja nie zawsze mam dla nich czas, ale cóż... tak chyba już po prostu musi być. Moja relacja z nimi jest coraz lepsza i zaczynam powoli poznawać ich potrzeby, rozumieć je. Pozwalam im żyć lepiej. Nie więżę w ciemnych czeluściach umysłu. Daję im możliwość fruwać, jak pełne, dojrzałe motyle... Z os kształtuję motyle. Formuję kształty.

Piosenka na dziś:

Tom Odell - Heal