Jaką wybrać drogę?

Biegamy, chodzimy, stąpamy niepewnie. 

Czasem nasze kroki odbijają się głośnym echem, czasem skradamy się na paluszkach. 

Niektóre drogi omijamy, w inne wchodzimy ochoczo. 

Przed niektórymi rozstajami stajemy z rezygnacją, a niektóre nie sprawiają nam kłopotu. Decydujemy od razu.

Czasami się wahamy, mamy problemy z wyborem - a czasami nie - wybieramy momentalnie i bez zastanowienia.

Ciągle idziemy, nieprzerwanie kroczymy. Na różnych gruntach, w różnym czasie i tempie. Stoją przed nami miliony drzwi. W które wejdziemy, a które ominiemy? Które klucze wyrzucimy daleko i uniemożliwimy sobie ich odnalezienie w przyszłości?

Jakie drogi wybierzemy? Jakie dystanse pokonamy? Ile momentów rezygnacji czy sukcesów napotkamy? Ile gór pokonamy?

Codziennie, świadomie lub mniej, dokonujemy mnóstwo wyborów. Idziemy naszą drogą, której miliony odgałęzień poznajemy. Ciągle kształtujemy swoje grunty. Jak żołnierze gotowi wkroczyć w przyszłość, podążamy na przód.
Czasem staramy się cofnąć w strachu. Zapieramy się silnie, nie chcąc wkraczać w nieznane. Niektórzy się czołgają, inni pokonują dystans na czworaka, kolejni potrzebują wsparcia, inni biegną z równym tętnem. Każdy po swojemu idzie.
Idzie by żyć. Żyje by iść.

Rozważania te nie mają końca, tak jak końca nie mają modyfikacje dróg. Nieskończona liczba uliczek, rozgałęzień, ślepych uliczek, dróżek, przesmyków, wzgórz, dolin... Nieskończoność ludzkich wyborów. Prób. Pokonanych kilometrów. Kroki tak różne, jak zmienne niebo. Tak odmienne i nieopisane.

Jest jednak jedna sprawa, która potrzebuje wyjątkowej czułości. Nasza droga chce być zauważana. Potrzebujemy definiować swoje miejsce. Odnajdować siebie w przestrzeni. Przecież wszystkie GPS-sy potrafią dokładnie wskazać nas jako mały punkcik na rozległej mapie w skali. Lubimy znać swoje położenie.

Zwracajmy uwagę na drogę, którą idziemy. Błądźmy lub nie, ale świadomie. Zdajmy sobie sprawę, że ta droga jest wyjątkowa, że to nie jest zwykłe następstwo codzienności. Ale skutek decyzji, które kształtują nas i naszą drogę. Idźmy świadomie. Ważmy każdy krok i wykonujmy go z pełną starannością. Starannością niekoniecznie staranną, ale kontrolowaną.

I nadal biegnijmy, wleczmy się, snujmy, czy kroczmy na paluszkach. Dalej pokonujmy dystanse. Nie zatrzymujmy się. Jednak bardziej świadomie. Za pan brat ze swoją drogą. Utulmy ją. Poczujmy obecność. Stawiajmy drogowskazy. Upiększajmy.

I pozostańmy z drogą w przyjacielskich relacjach. Ściskając w ramionach świadomość każdego kroczku. Zbierając albumy niezapomnianych chwil.

Droga, którą możecie podziwiać na zdjęciach jest tą wyjątkową drogą, w którą nie bałam się wkroczyć, która niemal pociągnęła mnie za sobą swoim pięknem. Oznakowana i już wyznaczona nie była wielkim wyzwaniem. Już przez kogoś zdobyta, przebyta i opisana. Jedna z niesamowicie malowniczych hiszpańskich dróg, którą mogłam się cieszyć podczas wakacji.

Oprzyjmy się o słupki, dotknijmy sznurów, złapmy równowagę. Obejrzyjmy panoramę. Przód i tył. To co za mną i co przede mną. Złapmy perspektywę. I idźmy. Tak, jak chcemy i tam gdzie chcemy. 

Śmiało, na przód! I... oglądaj się za siebie, ale i przed siebie. Poznaj drogę. Pogłaszcz ją kiedy trzeba. Zobacz jej obecność. Zdajcie sobie sprawę z wzajemnego istnienia.

Liczysz kroki?