Czym jest dojrzewanie? Jestem dzieckiem czy dorosłym?

Od zawsze uwielbiałam to poczucie jedności, które towarzyszy wielu świętom. Im jestem starsza, tym ciężej poczuć się beztroskim, małym dzieckiem. Takie uczucie towarzyszy mi co rok, kiedy dostrzegam, że zmieniam graną przez siebie rolę. Nie jestem jeszcze jak dorosła, ale też nie mogę sobie pozwolić na bycie dzieckiem. Nigdy nie zabiję w sobie dziecka, ale też nie pozwolę mu mną zawładnąć. Ono będzie. Zawsze. Tylko nieco bardziej kontrolowane i nie we wszystkich sytuacjach.

Czasem dławię się odpowiedzialnością. Nie dźwigam ciężaru, który jest na mnie narzucany. Wtedy dziecko powoli umiera, a naradza się dorosły. Gdzie jest granica? Jak nie zabić ani jednego ani drugiego?

W niektórych kwestiach zawsze zostanę pełna dziecięcości. W niektórych powstrzymam dziecko mieszkające we mnie i grzecznie je uciszę. A ono posłucha, bo właśnie na tym polega dojrzewanie. Na czasowym uciszaniu w sobie dziecka i zastępowaniu go innym tworem - zwanym dorosłym. Złe dojrzewanie równa się takie, podczas którego poddusza się wewnętrzne dziecko, albo stara się je uśmiercić (nawet nieświadomie). Wtedy dorosły pojawia się i próbuje zawładnąć wnętrzem. Podobny proces w drugą stronę, czyli odpychanie nadchodzącego dorosłego i pozwalanie dziecku szaleć we wnętrzu, jest równie nieprawidłowy dla naszego rozwoju.

Potrzeba nam równowagi. Dziecko musi zaprzyjaźnić się z dorosłym w nas. Muszą współdziałać, a nie konkurować.

Tak ja czytam dojrzewanie. To właśnie dzieje się w tworze zwanym człowiekiem, kiedy dorasta.

Ścierają się dwa światy, dwa przeróżne postrzegania rzeczywistości. Żaden nie może wygrać. Muszą się dopełnić, współdziałać - bo inaczej zajdą nieprawidłowości w tym procesie.

Ani jeden ani drugi twór nie może dominować, ani nie może umrzeć. To nie jest proste, ale musimy zachować w sobie i dziecko i dorosłego. Tylko dwoistość tych postaci pozwoli nam być dojrzałym. Prawdziwie dojrzałym, a nie tylko cyferkami. Rozmawiajmy czasem z dzieckiem w nas, czasem z dorosłym i obydwu słuchajmy. Uważnie słuchajmy. Tak, aby żadnego nie urazić.

W tym poście zobaczycie świąteczne zdjęcia. Blog jest dla mnie pewnego rodzaju albumem i dlatego dopełniam Go fotografiami, które pozwolą mi pamiętać ten czas.

A tu link do interaktywnej relacji ze świąt wielkanocnych, obchodzonych w naszym domu, zobaczcie!