Plastikowe manekiny

Jak manekiny, które są tylko ciałami do ułożenia w odpowiedniej konfiguracji. Ich istnienie ogranicza się jedynie do prezentowania innej wartości- niezależnie od ceny. Czy czasem nie żyjemy tak samo? Będąc tylko kimś przyjmującym jakieś konkretne, wymagane pozy? Dajemy się dowolnie ustawiać? A może sami decydujemy, że będziemy się dostosowywać? Jak laleczki, które podnoszą ręce wtedy, gdy ktoś im każe. Siadają tak, jak wszyscy. Uśmiechają się tak, jak wymagają. Ile jest w nas prawdziwości? A ile procent sztuczności i wdrożonego w życie fałszu?

Jak często słyszymy porównanie życia do teatru. Do sceny, na której odgrywa się gra. Mnie takie zdanie od razu narzuca obraz ludzi, którzy jak pacynki przyjmują nienaturalne pozy. Takie, jakie ktoś im zleci. Ciało wykorzystują do okłamywania siebie i oszukiwania świata, nie pokazując mu swojej prawdziwości. Wtedy człowiek nie jest już człowiekiem, którego przepełnia od środka on sam i jego osobowość, która każdego czyni unikalnym. Ciało staje się przedmiotem, który ustawiany w konkretnej pozie, ma wykonywać jakieś zadanie. I tyle. Bez głębszego zastanowienia, bez wysiłku, bez uczuć - ktoś ustawia każdą część nas, jak tylko chce.

Wyobraźcie sobie rzeźbiarza, który stoi z dłutem nad niekształtnym, ogromnym kamieniem, z którego chce stworzyć coś wyjątkowego. Działa i pracuje w pocie czoła, starając się przełożyć swoją wizję i uzyskać z kamienia coś, co odwzoruje kawałek jego duszy. Zostawi w swoim tworze część siebie. Z miłością wypełni go staraniem i sprawi, że ludzie patrząc na jego dzieło będą zachwycać się, a widok ten będzie oddziaływać na ich myśli.

Drugi rzeźbiarz. Zupełnie inny człowiek, dostaje zlecenie. Ma wyrzeźbić dzieło, które jest odwzorowaniem jakiegoś innego. Wszystko ustalone. Wymiary, pozycja, szerokość, wysokość, grubość podstawy... Wystarczy starannie wypełnić zadanie. Jednak rzeźbiarz ten mimo iż wykonuje swoją pracę dokładnie, nie chce (może i nie potrafi) włożyć w nią siebie. Nie ogrzewa rzeźby biciem serca, nie patrzy jej w oczy, nie obejmuje miłością i nie uśmiecha się do niej. Jest to po prostu pewna mechaniczna czynność.

Czasami tak się dzieje w nas. Zdarza się tak, że nie zawsze działamy przepełnieni sobą. Czymś, co czyni nas wyjątkowych. Czasem zamiast nas pojawia się większość. Idziemy za głosem, który wcale nie zgadza się z tym, co myślimy. A robimy to, bo ,,wszyscy tak robią''. Boimy się niedostosowania, prawda? Ale uwaga, uwaga. Ono wcale nie jest złe. Czasami może przerażać, gdyż niekiedy wiąże się z samotnie pokonywaną drogą. Ale muszę powiedzieć, że samotność zgodna z samym sobą jest warta o wiele więcej niż ślepe tłumienie własnych potrzeb i odkładanie ich na drugi plan. Człowiek, który nie jest zgodny z tym, co czuje, z tym, co mówi do niego jego wnętrze, często będzie stawał się plastikowym manekinem, którym kierować będzie nie on sam, lecz pozostałe czynniki zewnętrzne.

Ile jest nas w nas samych? A ile stanowią próby dostosowania się do wymagań świata, grupy, czy miejsca, sytuacji? Na ile jesteśmy sobą? Jak dużo przyjmujemy póz? 

Kolejnym punktem, który odnosi się do opisanej przeze mnie krótkiej historii dwóch rzeźbiarzy, jest związany z wkładaniem serca we własną pracę. Na tym przykładzie mogę śmiało powiedzieć, że w życiu możemy być jak jeden z tych rzeźbiarzy. Albo je po prostu przeżyć. Odwzorowując podawane nam wzory, albo tworzyć własne, decydując o ich kształcie. Pełni zaangażowania, miłości i starania budować każdy dzień, każdą chwilę. Albo po prostu ją przeżywać, bo tak zostało nakazane.

Decyzje. Decyzje. Kolejny raz przekonuję się, że to właśnie one budują nasze życie. Potrafią nadać mu kolorów lub łatwo ich odebrać.