Stoimy na dwóch nogach

Dokładnie trzy lata temu wystukałam na klawiaturze mojego komputera siedem liter i przeszłam do portalu, gdzie chwilę mi zajęło zastanowienie się nad przyszłym tworem. Jednak poszło szybko i popychana niegasnącym optymizmem kliknęłam: ,,utwórz''. Potem z dnia na dzień poświęcałam mojemu tworowi coraz więcej czasu. Każdy tydzień wypełniał go nowymi słowami. A każdy miesiąc pozwalał mu dorastać. Był jeden, były dwa... i teraz właśnie są trzy. Trzy pełne lata. Dokładnie trzydzieści sześć miesięcy istnienia. Jak wiele razem przeszliśmy. Ile czasu mu poświęciłam, a ile łez i uśmiechów pozwolił mi wyzwolić. Jakim ogromem znaków go wypełniałam i wypełniać jeszcze będę. Ahh... aż jest mi ciężko wspominać, bo dumnie oczy wypełniają mi łzy wzruszenia. 

Z każdym dniem zakochiwałam się w jego tworzeniu coraz bardziej. Głębiej wypełniał moją codzienność i polepszał wiele w szarawych dniach. Każdy komentarz tworzy historię, każdy nowy członek społeczności, nie pozostaje niezauważony. Witamy Go wspólnie bardzo gorąco i z pełnym, szerokim uśmiechem na ustach. 

Widzicie, jak On się do was promiennie uśmiecha?

Teraz, już niczym trzyletnie dziecko, mój twór z fazy czworakowania, zaczyna stawiać kroki na dwóch nogach. Dorasta i jest cyzelowany.

Chcę razem z nim podziękować za kolejny piękny rok. Za wspomnienia do albumu, za to, że dzięki Wam może żyć. Że wspólnie podtrzymujemy Go przy życiu. 

scarf-klik!

Mam jeszcze jedno pytanie. 

Czy chcecie coś Mu powiedzieć?